W stanie nieważkości zwanym ciążą

„Siedzę w unieruchomionym samochodzie. Słucham deszczu i pociągów, takie mam tu tło.”

Dawno, dawno temu… (właściwie wcale nie tak dawno, ale tak brzmi ciekawiej).

Powstała drewniana willa. Drewniana. Z werandami. O ożywionym życiu towarzyskim (o tym ostatnim donoszą zapiski).

Chodziła w niej poubierana w ówczesną modę lokalna śmietanka. Podejrzewam, że nie tylko chodziła, ale nawet słaniała, oddawała flirtom, pijaństwu i innym rozrywkom, którym oddają się modnie ubrane śmietanki.

Wychodzę na zewnątrz i próbuję wyobrazić sobie, co oni widzieli wychodząc na zewnątrz. Bo ja widzę ekran akustyczny. I słyszę jednostajny szum. Samochodów.
A oni co słyszeli?

A co było na miejscu stacji benzynowej po lewej, lokalnej pijalni po prawej i wieżowców z tyłu?
No co? No nie wiem.

Chwilowy brak wyobraźni prowadzi mnie z powrotem do środka.

Wracam do swojego kącika przy dużym drewnianym kuchennym stole.

Nasłuchuję.

Na pierwszym planie wybija się szum pieca gazowego, który w ostatnich dniach przebił najbardziej rozkapryszone dziecko zawieszając się z iście złośliwą częstotliwością i towarzyszącą temu złowrogą ciszą.

Dalej rysuje się dźwięk pianina przepuszczonego przez syntezator.

Gdzieś cicho pobrzękuje ukulele.

A już na samym końcu dociera lekko podekscytowany głos prowadzący wirtualną konwersację z kimś przebywającym aktualnie na drugim końcu świata.

A więc życie się dzieje. Mimo ekranu akustycznego, wieżowców, stacji i całej beznadziejności wokół jest jakaś iskra.

Jest krzyczenie, bo duże odległości.

Są przekleństwa, bo taki styl.

Jest walka z zacinającym się piecem, nieszczelnymi oknami, źle nagłośnionymi instrumentami, zamarzającą wodą, egoizmem, i paroma innymi uwierającymi w tyłek pierdołami.

- Chcesz coś jeść, pić? Ciepło?
- Dzięki, idealnie.

Idealnie doprawdy. Bo uczestniczenie w tym życiu na zgliszczach minionych historii, życiu, które jest takie mięsiste i prawdziwe, w którym natura odgrywa pierwsze skrzypce mimo wszystkich zabudowań napotkanych na drodze, i w której liczy się herbata, kasza na obiad i wspólne granie to moja siła dośrodkowa.

Utrzymuje mnie w stałej odległości od przesady, kryzysów i bez-nadziei.

A w środku z kolei mam tę odśrodkową, która wywija młynki, waży (coraz więcej) i znaczy (też coraz więcej, bo do wszystkiego się dojrzewa).

Taka się stworzyła nieważkość w moim kosmosie.

„A tymczasem obejmuje mnie dym. 

I razem smakujemy noc.

Zaciągam się i jest mnie coraz mniej.

I stajemy się wszyscy jednością.

Samochód, dym, noc i ja.”

(…)

Nie, nie, piec już naprawiony, nie zaciągam się żadnym gazem.

Papierosem tym bardziej.

Tylko sobie wyobrażam.

I idzie mi to zdecydowanie lepiej niż  wyobrażanie sobie świata zewnętrznego gdy stoję przed willą.

Wyobraźcie sobie, że warto.

Podpisano: Nomatka